Leestijd: 4 minuten
Naam: Kelly
Moeder van: dochter en zoon
Gepland of ongepland: eerste keer spoed en tweede keer gepland
Reden keizersnede: niet vorderende bevalling + traumatische eerste bevalling
Jaar van operatie: 2017 en 2019
Ziekenhuis: Het Van Weel-Bethesda Ziekenhuis in Dirksland
Tips: bespreek met je verloskundige óók een keizersnede, als je denkt natuurlijk te gaan bevallen
Vandaag drinken we koffie met Kelly. Moeder van 2 kinderen. Een dochter geboren in maart 2017 en een zoon geboren in november 2019. “In 2016 raakte ik zwanger”, vertelt Kelly enthousiast. “Ik had bijna geen kwaaltjes of pijntjes. Onze dochter lag tot week 35 in stuit, maar zo eigenwijs als ze is, draaide ze gelukkig nog. Er was dan ook niets, waardoor ik dacht dat de bevalling anders zou lopen dan ik in mijn hoofd had. Ik was topfit, dus waarom zou ik niet natuurlijk bevallen? Ook bij de verloskundige werd er geen aandacht besteed aan een eventuele keizersnede.”
Uiteindelijk blijft de dochter van Kelly tot week 41+3 zitten. “Op zaterdag zouden ze mij inleiden, maar op vrijdagavond braken mijn vliezen. De weeën zetten niet door en ook op zaterdag gebeurde er weinig. Op zondagochtend moesten wij ons in het ziekenhuis melden en keken ze naar mijn ontsluiting. Helaas was die niet verder gevorderd dan 2 cm. Ik kreeg weeënopwekkers en werd aan de CTG gelegd. Zo hebben we de hele zondag in het ziekenhuis doorgebracht. Zonder enig resultaat”, vertelt Kelly met een lichte teleurstelling in haar stem. Op maandagochtend volgt opnieuw een controle. Helaas blijkt Kelly niet verder te zijn dan 3 cm. “Het schoot echt niet op. Er is van alles gedaan om de bevalling op gang te brengen, maar niets hielp. Ik was ondertussen behoorlijk moe en zag een hele bevalling niet meer zitten. ’s Middags rond 15.00 uur gaf de CTG aan dat de baby het slecht had en ik kreeg koorts. Niet gek na inmiddels 68 (!) uur gebroken vliezen. Toen ging het opeens hard. De gynaecoloog zorgde dat de OK klaargemaakt werd voor een spoedkeizersnede.”
Kelly staart voor zich uit en gaat duidelijk even terug in de tijd. “Eigenlijk is dit laatste volledig langs mij heen gegaan. Ik heb achteraf alles van mijn man gehoord. Gelukkig is ons kindje gezond ter wereld gekomen. Na de geboorte brachten ze onze dochter, samen met haar vader, naar beneden.
Zij werd daar verder onderzocht. Door de langdurig gebroken vliezen, was er kans op infectiegevaar. Het eerste flesje heb ik zelf niet meegemaakt. Ik lag boven te wachten tot ik weer gevoel kreeg in mijn lijf.” Natuurlijk zijn Kelly en haar man blij dat alles goed gegaan is. Maar aan het gezicht van Kelly is duidelijk te zien dat het een heftige ervaring was. “Mensen om mij heen zeiden dat ik er veel over moest praten. Toen dacht ik, waarom dan? Alles is toch goed gegaan? Maar op een gegeven moment kwamen er toch vervelende gevoelens naar boven. Het heeft best lang als
falen gevoeld. Er wordt van je verwacht dat je natuurlijk bevalt, toch? Na veel praten met vriendinnen en mijn man kwam dit wel weer goed maar ik heb er lang mee gelopen.”
“Waar het in mijn ogen anders had gekund?”, Kelly stelt de vraag hardop. “De verloskundige had kunnen benoemen dat het ook anders kan lopen. Bevallen is niet ‘rozengeur en maneschijn’, dat wist ik. Maar bespreek hoe het er aan toe gaat, mocht het toch tot een ongeplande keizersnede komen.” Na een
kleine twee jaar raakt Kelly opnieuw zwanger. Kelly gaat rechterop zitten. Duidelijk een moeder die de regie in eigen handen heeft weten te houden. “Bij ons zoontje heb ik direct bij de eerste afspraak met de verloskundige aangegeven dat ik dit zeker niet nog eens mee wilde maken. Ik heb zelf altijd het gevoel gehad dat het gewoon niet past. Waarom kwam ik anders maar tot 3 cm ontsluiting?” Ze geeft aan dat ze haar eerste bevalling psychisch gezien niet goed ervaren heeft. De verloskundige denkt al vroeg in de zwangerschap met Kelly mee. “Het idee van een gentle sectio kwam al snel ter sprake. Ik had nog even de tijd en mocht er over nadenken. Toch hadden mijn man en ik de keuze al snel gemaakt: we gingen ervoor! Op 18 november brachten we onze dochter naar de kinderopvang. Zo konden we het toch geheim houden voor familie. We werden om 11.00 uur in hetzelfde ziekenhuis verwacht. Na een ontspannen ontvangst, werd het infuus en de katheter ingebracht. Om 13.00 uur was het tijd om naar de operatiekamer te gaan. En om 13.35 uur werd onze zoon geboren. Deze keer bleven allebei mijn mannen bij mij.”
Kelly straalt van geluk, als ze er aan terugdenkt. “Het was allemaal zoveel relaxter. Veel meer rust en alles werd met veel geduld uitgelegd. Ik kan het iedereen aanraden. Natuurlijk zal vaginaal bevallen het mooiste zijn wat er is. Maar soms behoort het niet tot de mogelijkheden. Een gentle sectio is dan een hele mooie manier om te bevallen.”
“Onze dochter Evi lag vanaf week 22 in stuit en al ingedaald”, begint Ilse haar verhaal. “Met 35 weken kreeg ik een bloeding en werden we overgedragen aan het ziekenhuis. Daar volgden korte afspraken met de ...
Lees meer...