Italiaanse keizersnede

Mirjam verschijnt op het beeldscherm en lacht. “Blijft toch ongelooflijk hé? Ik zit nu 1000 kilometer verderop, maar we merken er niets van.” Mirjam woont sinds 2015 in Milaan, Italië. Een land waar 99% van de bevallingen in het ziekenhuis plaatsvindt. En waar 1 op de 3 eindigt in een keizersnede.

Mirjam vertrok voor haar werk naar Milaan. “Maar ik vond er ook de liefde van mijn leven”, vertelt ze met een grijns op haar gezicht. “We trouwden drie jaar later en één maand na de grote dag bleken we al zwanger te zijn. Tijdens de zwangerschap werd ik gevolgd door een gynaecoloog op privébasis. Mijn expatverzekering vergoedde gelukkig alles. Elke drie weken ging ik op controle, maakte hij een echo en deed alle checks.” Aangezien in Italië vrijwel alle bevallingen in het ziekenhuis plaatsvinden, koos Mirjam hier ook voor. Het ziekenhuis is dichtbij en haar gynaecoloog is daar het hoofd van een nieuwe, moderne en kleinschalige kraamafdeling.

Inleiding

Mirjam is op 1 mei 2019 uitgerekend. Maar de dagen voorafgaand gebeurt er niets. De baby daalt niet in, de boermoedermond is nog lang en de baby groeit gestaag door. Na het passeren van de uitgerekende datum krijgt Mirjam elke drie dagen controle. “Tot de routinecontrole op 9 mei”, Mirjam gaat rechterop zitten. “Het was druk op de kraamafdeling. Ik zat inmiddels op 41+3 en over drie dagen zouden ze Matteo gaan halen. Tijdens de controle bleek hij weinig ruimte meer te hebben. Door een knellende navelstreng begon zijn hartje onregelmatig te slaan en stond zelfs even ‘stil’. Mijn arts was er niet gerust op en startte direct met inleiden. Daarna werd ik naar een kamer met zeven andere vrouwen gereden. Waar we werden gemonitord. Al snel bleek de hartslag van Matteo af en toe weg te vallen en te vertragen. Twee zusters kwamen aangesneld. Zij legden een infuus aan om Matteo meer vocht te geven. Ook legden zij mij op mijn linkerzij om zijn hartslag op gang te krijgen. Mijn man werd geroepen en ingelicht. Hij ging naar huis om de vluchtkoffer op te halen en wat laatste spullen. Ondertussen werd ik op een tijdelijke noodkamer gelegd.” Nog geen uur later voelt Mirjam nattigheid en besluit naar het toilet te gaan. Haar vliezen zijn gebroken en het vruchtwater is groen-bruin van kleur. Kort daarna beginnen ook de weeën. “Met mijn Youtube-puftechnieken ving ik de pijn op. Het gevoel was onbeschrijfelijk. Het leek alsof er 5 man tegelijk in mijn buik schopten. Maar een paar seconden later was het weer helemaal verdwenen en kon ik weer ademhalen.”

Slecht verdoofd

Na drie uur weeën opvangen meet de gynaecoloog een ontsluiting van nog geen centimeter. Mirjam zucht diep en vervolgt haar verhaal. “Tegelijkertijd is de hartslag van Matteo nog steeds niet goed en daalt hij maar niet in. Om 3 uur ‘s ochtends kwamen daar de verlossende woorden van de gynaecoloog: we gaan hem halen.” Ondanks dat de woorden verlossend zijn, verstijfd Mirjam. “Dit is niet hoe ik de geboorte voor mij zag. Ik moest even schakelen. Al snel besefte ik mij dat ik er klaar voor was. Zijn en mijn gezondheid waren het belangrijkste. Ik werd meteen uitgekleed door de zusters, kreeg een ziekenhuishemd aan en twee minuten later was ik op de operatiezaal. Alsof ik een aflevering van Grey’s Anatomy ingereden werd. Acht groene operatiepakken stonden mij op te wachten. Mijn hemd ging aan de achterkant open en tussen de weeën door ging de ruggenprik erin. Ik liet het allemaal over mij heen komen.” Het is inmiddels 3.05 uur en ook de man van Mirjam krijgt een operatie-outfit aan. De verpleegkundigen

brengen Mirjam in liggende positie en haar man neemt naast haar hoofd plaats. Er is veel reuring in de zaal. Langzaam voelt ze haar rechterbeen niet meer. “Maar mijn linkertenen kon ik nog wel bewegen”, vult Mirjam aan. “De gynaecoloog had de regie in handen en stond klaar met zijn scalpel. Ze maakten mijn buik schoon met het desinfectiemiddel en toen zette de gynaecoloog plotseling het mes in mijn buik. Ik schreeuwde het uit van de pijn. De verdoving was nog niet ingewerkt, dus ik voelde de scherpe vlammende pijn onderin mijn buik toen deze opengesneden werd. Er werd heen en weer geschreeuwd tussen de anesthesist en de arts. Het bleek een miscommunicatie tussen beiden en ze gingen over op een algehele narcose. Ik kreeg een kapje op en 5 seconden later was ik vertrokken.”

Groen

Om 3.15 uur werd Matteo geboren. Helemaal groen, in ademnood en met zijn navelstreng twee keer om zijn torso gewikkeld. De man van Mirjam pakte hem aan. Daarna werd Matteo door de zusters gewassen, gewogen en werden er standaard testjes gedaan. Om 6.05 uur komt Mirjam bij in de verkoeverkamer. “Ik was alleen en vroeg direct waar mijn man en zoon waren. Vijf minuten later kwamen ze binnen. Ik was nog vermoeid en alle romantische ideeën als het doorknippen van de navelstreng of het eerste drinkmoment, waren er niet. Maar ik had wel een gezonde zoon. Die wakker en zoekende was totdat hij bij mij op de borst gelegd werd. Hij ging meteen vredig slapen. Dat moment was prachtig. Een eerste ontmoeting die onbeschrijfelijk mooi was.”

Mirjam voelt zich meteen 100% moeder en ook de borstvoeding kwam snel op gang. “Ik had verhalen gelezen dat je na een keizersnede hechtingsproblemen met je kind kan ervaren. Gelukkig was dit bij mij helemaal niet het geval. Wel had ik een grote en pijnlijke wond. De eerste dag kreeg ik nog pijnstilling via het infuus. Zelf opstaan uit bed kon ik niet, maar met behulp van het elektrische bed lukte dit wel.” Het naar de wc gaan ervaarde Mirjam als pijnlijk. Het druk zetten op de blaas is lastig en een grote boodschap doen lukt pas op dag 3. “Door de pijn bij het zetten van druk, werd ik bang om verder druk te zetten.” Wel ligt Matteo non-stop naast het bed van Mirjam. Ze glimlacht en vertelt verder “ik kon hem met de kracht in mijn armen oppakken en op mij neerleggen. Zo fijn om dan even niet afhankelijk te zijn.”

Italiaanse kraamweek

Een kraamverzorgster zoals we die in Nederland kennen is er vaak in het buitenland niet. Mirjam had van tevoren een Italiaanse kraamverzorgster voor 10 kraamuren gevraagd. “In de eerste 4 dagen waren mijn schoonouders thuis en kwam de kraamhulp langs om mij dingen te leren en de wondverzorging te doen. Na 4 dagen kwamen mijn ouders over uit Nederland. Ook zij bleven 4 dagen. Ondanks dat het misschien klinkt als veel prikkels, had ik helemaal zelf de regie in handen. Ik kon duidelijk aangeven wat ik wel en niet wilde.” Precies wat op het beeldscherm te zien is: een sterke moeder die goed prioriteiten weet aan te geven. “Het moeder worden en zijn gaat mij ontzettend natuurlijk af. Ik wist vanaf dag één wat ik moest doen”, glimlacht Mirjam.