Alles op alles

Cynthia legt een dik boek op tafel. Een fotoalbum van haar twee bevallingen. Ze slaat het album open en begint te vertellen. “Nog voordat ik in verwachting was van ons tweede kindje koos ik voor een keizersnede. Natuurlijk bevallen wilde ik nooit meer. Waarom? Kinderen maken en ze op de wereld zetten kan ik gewoon niet.”

Cynthia is altijd fervent hobbyfotografe geweest en dus gek op foto’s. Ze bladert terug naar haar eerste bevalling. “Onze oudste is een kindje van IVF. Na een langslepend fertiliteitstraject en een onzekere eerste periode van de zwangerschap, volgde een zware bevalling. Ik werd met 41,5 weken ingeleid. Vooraf wilde ik geen ruggenprik. Maar heb die gelukkig wel gekregen. De uitputtende weeënpijn was niet te doen. Een keizersnede wilde ik ook absoluut niet. Toen de persweeën wegvielen en het hoofdje maar niet wilde ‘staan’, leek het wel die kant op te gaan. Ik zette alles op alles. Uiteindelijk werd onze zoon geboren. Hij woog 4710 gram en had brede schouders. Dit heeft zijn sporen nagelaten. Hij heeft tien minuten op mijn borst gelegen. Toen de navelstreng was uitgeklopt moest ik naar de OK. In verband met een totaalruptuur startten ze met hechten. Dat is op mijn verzoek onder algehele narcose gedaan. Dit zorgde er wel voor dat ik tot middernacht op de uitslaapkamer was en dus de eerste drie uur van mijn zoons leven niet bij hem ben geweest. Toen ik hem weer zag was hij gewogen, aangekleed en had hij zijn eerste flesje melk gehad. Terwijl ik borstvoeding wilde geven. Als klap op de vuurpijl had ik ‘slechts’ drie foto’s van zijn geboorte. In mijn hoofd kon ik deze ervaring maar niet verwerken. Mijn herinneringen waren losse stukjes en ik kreeg de puzzel maar niet compleet. Ik was bang voor hechtingsproblemen, omdat ik had gelezen dat juist die eerste uren belangrijk zijn.” Cynthia glimlacht en vult aan. “Ben je bang voor hechtingsproblemen? Ik kan je verzekeren; ik heb een hartstikke goede band met mijn zoon!”

Keizersnedekeuze 

“De wens voor een twee kindje hebben wij altijd gehad. Ik zei wel direct dat ik nooit meer natuurlijk wilde bevallen. Nog voordat ik zwanger was vroeg ik een gesprek aan met de gynaecoloog. Ik gaf aan hoeveel angst ik inmiddels had voor een tweede bevalling. Daar was veel begrip voor. Mijn totaalruptuur was goed genezen, maar die garantie was er niet voor een tweede keer. In combinatie met mijn angst was dat aanleiding om te mogen kiezen voor een keizersnede. Ik vroeg haar het zwart op wit te zetten. Bang dat ze bij week 36 alsnog over een vaginale bevalling zouden beginnen. Nee, dat wilde ik echt niet.” Cynthia schudt stevig met haar hoofd en vertelt verder, “ik wilde er ook geen stress van. De gynaecoloog begreep het en nam onze beslissing op in ons dossier.”

Droom

Cynthia bereidde zich goed voor op de operatie. “Of eigenlijk zover als dat kon natuurlijk. Ik bekeek foto’s en praatten met vriendinnen.” Dan breekt de dag van de keizersnede aan. Alles verloopt, zoals zij het voor ogen had. “Dat had ook anders kunnen zijn.

Dat realiseer ik mij heel goed. Maar dat was niet zo. De geboortefotograaf mocht mee en mijn vertrouwde gynaecoloog had dienst. Dat gaf rust. Je voelde het tijdens de uren voor de operatie en die sfeer namen we mee naar de OK.” Cynthia kijkt dromerig voor haar uit en vertelt met een glimlach verder. “Ik kijk er zo mooi op terug. Het was zo een positieve ervaring. Zo hadden ze mijn buik al open, maar de vliezen nog niet. De gynaecoloog vertelde dat de baby lekker wakker was en het nog zag draaien. Daarna werd het hoofdje heel rustig geboren. Mijn man tilde mijn hoofd op en ik kon alles zien. Toen zagen we dat het een meisje was. Een dochter. Ik krijg weer kippenvel. Zo mooi om dat zelf te zien."

"Ze werd snel nagekeken door de kinderarts en mijn man knipte symbolisch de navelstreng door. Ze werd in doeken gewikkeld en mijn man bracht haar bij mij. Misschien wel het bijzonderste moment van de dag. Ze heeft het eerste uur heerlijk huid-op-huid bij mij gelegen. Op de uitslaapkamer dronk ze al wat uit de borst. Alles ging goed en we waren snel weer terug op onze suite. Ze namen de tijd, luisterden naar onze wensen en er was oog voor een klein moment zoals de borstvoeding. Alles bij elkaar zorgde dit voor een hele positieve ervaring.” Cynthia gaat rechterop zitten. “En of ik mij minder vrouw voel, omdat ik het niet ‘zelf’ gedaan heb? Helemaal niet! Ik voel mij op en top moeder. Ik heb voor mezelf gekozen. Ik stond in mijn kracht en heb heel bewust de geboorte van mijn kindje meegemaakt. Misschien nog wel meer dan bij de eerste waar ik in een roes van pijn en vermoeidheid zat.”

Foto’s

“In de eerste weken heb ik de foto’s misschien wel 500 keer teruggekeken. Het hielp mij zo bij de verwerking. Ik kon de puzzel compleet maken en daardoor twee bevallingen in een keer verwerken. Ik realiseerde mij al snel wat beelden doen voor de verwerking en ben mij gaan verdiepen in geboortefotografie. De passie begon te stromen en sinds 2018 ben ik zelf geboortefotograaf. Van een thuisbevalling tot een keizersnede; ik zet alles op alles voor mooie foto’s. Juist omdat ik zelf weet hoe belangrijk die beelden zijn. Een blijvende herinnering aan een bijzondere dag én een onmisbaar hulpmiddel bij de verwerking.”

Benieuwd wat een geboortegraaf doet en of hij of zij mee mag naar de operatie in jouw ziekenhuis? Lees het artikel over de geboortefotograaf. Ben je benieuwd naar het werk van Cynthia? Vrijwel alle foto’s op Eenkeizersnede.nl komen uit haar archief. Neem een kijkje op haar website voor haar complete portfolio of voor meer informatie!