Ervaringen

Mirjam verschijnt op het beeldscherm en lacht. “Blijft toch ongelooflijk hé? Ik zit nu 1000 kilometer verderop, maar we merken er niets van.” Mirjam woont sinds 2015 in Milaan, Italië. Een land waar 99% van de bevallingen in het ziekenhuis plaatsvindt. En waar 1 op de 3 eindigt in een keizersnede.

Cynthia legt een dik boek op tafel. Een fotoalbum van haar twee bevallingen. Ze slaat het album open en begint te vertellen. “Nog voordat ik in verwachting was van ons tweede kindje koos ik voor een keizersnede. Natuurlijk bevallen wilde ik nooit meer. Waarom? Kinderen maken en ze op de wereld zetten kan ik gewoon niet.”

“Onze dochter Evi lag vanaf week 22 in stuit en al ingedaald”, begint Ilse haar verhaal. “Met 35 weken kreeg ik een bloeding en werden we overgedragen aan het ziekenhuis. Daar volgden korte afspraken met de hamvraag: doen we wel of geen draaipoging?” Samen met de gynaecoloog kiezen Ilse en haar man uiteindelijk voor een keizersnede. “In week 37 kregen we een folder mee van de gynaecoloog. Over wat de operatie inhield. Twee weken later zouden we met ons koffertje op de stoep staan.”

Vandaag drinken we koffie met Kelly. Moeder van 2 kinderen. Een dochter geboren in maart 2017 en een zoon geboren in november 2019. “In 2016 raakte ik zwanger”, vertelt Kelly enthousiast. “Ik had bijna geen kwaaltjes of pijntjes. Onze dochter lag tot week 35 in stuit, maar zo eigenwijs als ze is, draaide ze gelukkig nog. Er was dan ook niets, waardoor ik dacht dat de bevalling anders zou lopen dan ik in mijn hoofd had. Ik was topfit, dus waarom zou ik niet natuurlijk bevallen? Ook bij de verloskundige werd er geen aandacht besteed aan een eventuele keizersnede.”